25 Aralık 2011 Pazar

aşk kaç beden giyer bilmiyorum ama fena giydirdiği kesin


Facebookumu kapadım twitterımı kapadım telefonunu sildim hiç bir sosyal aktivitem yok. Sırf onu hiç bi yerde görmemek şu unutma sürecini hızlandırmak için yapmadığım şey kalmadı. Başkalarına aşık olduğuma kendimi inandırmaya çalıştım, mal mal hareketlerini düşünüp zaten olmuyodu yeaa demeye çalıştım, sigaraya başladım, kendimi derslere verdim olmadı kendimi dersten soyutladım olmadı olmuyor olmayacak. Nasıl bir illetse bu 4 aydır her gece ağlamama sebep olan nasıl bir sevgiyse bu, bitmiyor siktiğim. Her şey güzel olucak dedim yeni başlangıçlar yaptım, saçımı kestirdim, her şeyi ortadan kaldırdım yine oradan buradan verdiği küçük hediyeler çıktı. Hep geçtiğimiz yollarda ayaklarıma baka baka yürüdüm kafamı kaldırmadım, olmadı. Her seferinde bu böyle olmaz kosla daha ne kadar sürecek saçmalama dedim kendimi gaza getirdim, tekrar başa sardım. OLMADI. Başıma gelmeyen şey kalmadı desteğini aradım, bir sürü mutlu olduğum şey oldu gülümsemeni aradım, saflıklar sakarlıklar yaptım dalga geçmeni aradım, kek yaptım kekime övgüler yağdırmanı aradım ama en çok sana aşığım deyişini aradım. Bi insan nasıl bu kadar oscarlık oynar diye kafayı yedim. Her sabah kendime bugün yeni bir başlangıç dedim akşamına yine kafayı yedim. yapamadım. Daha ne yapmam gerek?
Artık derdim seni unutmak falan değil karar verdim. Hatta unutmak isteyen kim? Başkasına ihtiyacı olan da yok. İnsan hep yalnız değil mi zaten? Bundan sonra tek derdim kendim için uğraşmak., kendime acı vermekten vazgeçmek. Zaten sıradan olan şu hayatımda kendim için çabalamak. Hiç yapmadığım bi şeyi denemek bu sefer, asıl değeri kendime vermek.

1 yorum: