4 saattir yatakta uyumak için debeleniyorum.Kafamı yastığa koyuyorum, gözlerimi kapatıyorum ama beynimi susturamıyorum. uyuyamıyorum. 1 aydır yazamıyorum. Ne yazıcağımı bilmiyorum,nerden başlayacağımı bilmiyorum. Hayatı bilmiyorum, insanları bilmiyorum belki de kendimi tanımıyorum. Uyuyamıyorum. Dışarıda birbirine çarpan bulutlar şimşekler oluşturdukça; içeride , beynimde, düşünceler birbirlerini kovaladıkça, ben uyuyamıyorum. Kalbimdeki umut kırıntılarının yeniden atmaya başlayan zamanında, belki bu sefer tamamdır diyen umut kırıntılarının üstüne basıp geçen adam. Bu sefer çocukluk aşkı değil, "böyle şeyler yaşanır, büyü artık" diyerek beni büyüten adam.
Bazı şeyler olmazmış. Ben olduramıyorum bazı şeyleri. Ben hayatımı olduramıyorum. Tam mutlu oldum derken, domino taşlarını dizmişken tam hayatımdaki, tam o süper manzarayı izlerken biri geliyor TEK taşı devirip bütün hayatını altüst ediyor, olduramıyorum. Ve buna izin veren benim. İnanan ve her seferinde "sen çok safsın" lafıyla geri çevrilen benim.
Herkes der ya BU SEFER FARKLIYDI bu sefer farklıydı be sanki, herkes yaşamış, herkes bilirmiş ben bilemedim. Neden yine ben demedim ama bilemedim. Ne "sen benim zekamı zorlayabilecek kapasitede değilsin" ne de " sen çok hoşgörülüsün, sen beni elinde tutamazsın, zapt edemezsin" laflarını hak ettim.
Maddi manevi her şeyine koştuğunuz bütün zor zamanlarında yanında olduğunuz insan, beni büyüten dedem öldüğünde ben hüngür hüngür ağlayarak telefon açmışken "hayatta böyle şeyler olur kosla. ben şimdi uyuyorum ulaşamazsın büyük ihtimal bana." deyip, konuşmayıp, kestirip atıyorsa... cümlemin devamını bile getiremiyorum. Hiçbir zaman ona elim boş gitmezken ayrılacağımız gün "sen benim için ne yaptın?" diyorsa. zorlanmış bazı şeylerin ardından sanki ben istemişim gibi laflar düzebiliyorsa. Bu nasıl bir insandır? O kadar çok düşündüm ki yaşadıklarımızı, söylediklerini, yaptıklarını, önceki davranışlarını. Nasıl bir psikopat yanına ayrılmak için gittiğinizde kıçını dönüp sabah 9dan akşam 9a kadar uyur.
İnsanlar. İnsanlar dünya düşmüş üstlerine. "Yaşam, yazarı da, sahneye koyanı da, başoyuncusu da sen olan ; ama senin yalnızca seyircisi olduğun bir oyundur" yazmış Oruç Aruoba. Ben bu oyundan çok sıkıldım. Ben mızıkçılık yapıp bu oyundan kaçmak, her zaman eğlendiğim, her zaman güzel olan oyuna geçmek istiyorum. Ben bu insanlardan çok sıkıldım. Ben camı açıp YETER AMK HEPİNİZİN diye bağırmak istiyorum. Ben yine aynı şeyleri yaşıyorum ve hayat hep böyle tekrarlayacak, biliyorum...
